Zakwasy we Francji

W miasteczku, o którym pisze dziś dla Was Krystyna, byłam w 2012 roku, podczas wyjazdu organizowanego przez moją szkołę. Zakochałam się w nim i mam nadzieję, że jeszcze będę miała okazję tam wrócić. Na razie pozostają mi wspomnienia i zdjęcia oraz takie relacje jak ta. 

Zakwasy. Czy kiedykolwiek spodziewałam się, że wspominając pobyt we Francji, będę myślała o zakwasach? Nie. Na szczęście nie są to moje jedyne wspomnienia. Przypominam sobie współlokatorkę, Angielkę. Dość ciekawą rozmowę łamaną angielszczyzną z pewną Hiszpanką. Czas spędzony wspólnie z dziewczynami z Łotwy. Kamienistą plażę nad oceanem. Rozmowy po francusku z gospodynią. Ciężki bretoński akcent gospodarza (że też ja go w ogóle rozumiałam… !). Córkę gospodarzy, od której dowiedziałam się, że życie zaczyna się po trzydziestce (wtedy jej nie wierzyłam, dzisiaj wiem, że mówiła prawdę). I oczywiście wieczór na wariata spędzony w Paryżu, całkowicie przypadkowo, bo miałam już wracać do domu, ale w samolocie zabrakło miejsc, więc linie lotnicze w ramach rekompensaty podarowały mi lot następnego dnia, pokój w hotelu i… zafundowały noc w Paryżu.

Może jednak wrócę do początku. Zaczęło się od informacji o programie Grundtvig. Nie, nieprawda. Zaczęło się dużo wcześniej. Wiele lat wcześniej. Od dziewiętnastowiecznych powieści, których bohaterowie posługiwali się językiem francuskim na salonach. Skoro oni mogli – ja też chciałam, zatem od początku wiedziałam, że będę uczyć się języka francuskiego. Potem poszukałam możliwości wyjazdu do Francji, chociaż na trochę, i gdy rzeczywiście poczułam się gotowa – pojawił się program Grundtvig i zapisy na dziesięciodniowe warsztaty we Francji w uroczym bretońskim miasteczku Quimper.

Wiecie, że we Francji tańczyłam? Naprawdę. Podczas festiwalu muzyki bretońskiej pewien młody Francuz uczył mnie kroków regionalnego tańca. A warsztaty, na które się zapisałam, były warsztatami tańca nowoczesnego. Słaba ze mnie tancerka, bez doświadczenia, ale we Francji wszystko okazało się możliwe. Tańczyłam na ulicy i na sali ćwiczeń. Tańczyłam publicznie na przedstawieniu zamykającym warsztaty.

Co pozostało mi z tego wyjazdu? Garść wspomnień. Kilka zdjęć. I… mała urocza torebka. Taka chic.

O swoim pobycie we Francji opowiedziała Krystyna Bezubik – dr literaturoznawstwa, pisarka, autorka programu kursów „Piszę, bo chcę” i książki: „Piszę, bo chcę. Poradnik kreatywnego pisania”. Prowadzi blog: www.piszebochce.pl. 

Jeśli zauroczyło Cię Quimper oraz wytwarzana tam ceramika tak samo jak mnie, polecam odwiedzić blog Kasi, która opisała jak powstają te gliniane naczynia charakterystyczne dla tego miasteczka. 

A jakie inne produkty, wytwarzane w Bretanii, znasz?